
13 januari 2020. Vandaag is Ivo’s 37e verjaardag. Een dag die hij niet meer mee heeft kunnen maken, want op 11 december 2019 is Ivo overleden. Winterse kwalen maakten het zijn lichaam lastig. Een longonsteking en griep werden teveel.
Wat waren we (en ben ik) dankbaar voor de hele mooie en intense jaren samen. Ook de spanning en donderwolken de afgelopen drie jaar weerhielden ons er niet van om van het leven en van elkaar te genieten. We hoopten dat we dat nog gingen doen totdat we ook de status van oude besjes zouden bereiken. En we waren meer dan ooit met de toekomst bezig, gewoon weer plannen maken, leuke dingen doen, leven.
Het liep anders. We missen hem. En ik kan me er maar weinig bij voorstellen dat het definitief is..
Een lang leven is niet een gegeven en voor sommigen is het leven echt te kort.. We hadden het er vaak over. Het leven is te kort om dingen te laten waar je mogelijk heel blij van wordt, of om dingen te doen waar je geen energie van krijgt. Ivo was een kei in datgene doen waar hij zich goed bij voelde en elke dag een beetje te vieren. Te genieten van de kleine dingen. Dat is iets wat hij iedereen toewenste. Zijn levenslust is inspirerend en aanstekelijk. Wat voelde hij zich gelukkig. Toen ik Ivo’s afscheid aan het voorbereiden was, vond ik een mooi gedicht van Toon Hermans dat zo goed past bij hoe Ivo in het leven stond.
Geluk
Geluk is geen kathedraal,
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis luid en kolossaal,
misschien een carrouselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,
maar nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin,
’t is hooguit ’n ballonnetje.
Allerliefste Ief, allerliefste lief: Gijs en ik geven je elke dag een kus en zullen het leven vieren. Je blijft voor altijd bij ons, voor altijd saampies.
Anne-Marij & Gijs